– Bouwsteentje Caronacrisis 2020  van de Meester –

6 april 2020

Welkom vrienden bij deze bijzondere Bouwhutbijeenkomst.

Fijn om als vrienden blijvend betrokken te zijn. De vrienden Peter en Henk zijn in gedachten bij ons en verbonden middels onze symbolische cirkel.

We hebben een Zwarte Zwaan gespot: ik memoreer nog maar even mijn mail van 14 dagen geleden, we maken een periode mee, die waarschijnlijk straks de geschiedenis in zal gaan als de impact van het hoogst onwaarschijnlijke. De Zwarte Zwaan is een boek van Taleb, waarin hij kernachtig verwoordt wat je niet weet veel relevanter is dan wat je wel weet. Er is een orkaan die op ons afstormt en we kunnen ons alleen maar staande houden met elkaar. Het coranavirus (Covid-19) heeft grote gevolgen en is mogelijk achteraf (niet vooraf) voorspelbaar. We leven in een veranderlijke tijd die nogal wat van ons vergt. We hebben van onze premier te horen gekregen dat we allemaal voor geruime tijd een ‘isolated world’ zullen moeten gaan verdragen. 

Ons leven is in één klap in een ander perspectief komen te staan. De context is voor iedereen op de wereld veranderd. Er komt een hoos van ellende op ons af en soms maakt het mij angstig en onrustig. Het lijkt goed om je zelf wat te beschermen en elkaar daar voor te gebruiken.

Het is niet alleen maar de sociale en fysieke isolatie die we ondergaan, die is tijdelijk en dat kan ik nog wel verdragen, vooral met de technologie die ons gegeven is middels bellen, whatsappen, en videochat. Nee het zijn ook de afschuwelijke beelden die ik zag over de IC behandeling, het volledig van de buitenwereld afgeschermd worden en alleen maar door verpleegkundigen en artsen behandeld te worden in beschermde kledij en maskers op. Het deed me denken aan de woorden van mijn leermeester Lubbers in zijn boek ‘de laatste dingen’: Baby in a buble:

David leefde in een plastic tent in een ziekenhuis in Houston, Texas en leed aan een zeldzame genetische afwijking: de natuurlijke afweermechanismen in zijn lichaam werkten niet, Dat betekende dat hij was overgeleverd aan de invloed van elke infectie die toevallig op zijn weg zou komen. Zijn enige kans op leven had hij in een steriele ruimte: ‘als baby in a buble’.

Vijf jaar lang heeft hij daarin geleefd en vijf jaar lang hebben doktoren gezocht naar wegen om hem daarvan te verlossen. Zelfs de NASA bood hulp aan in de vorm van een ‘kamer’die aan alle eisen van steriliteit voldeed. Maar ook daarin zou hij een eenzame zijn, een vreemde op deze planeet.

Het fenomeen Bouwhut is er niet voor niets en de essentie ervan vraagt mogelijk NU in deze tijd om een evaluatie: de afdeling van de Meestergraad, graad van de daad. 

Prins Frederik zag de voornaamste taak van het fenomeen Bouwhut als aanvulling op de Medemens tot Steun. Het is ons Trias: Naastenliefde Hulpvaardigheid en Verzorging: er zijnvoor de ander. Hoe doe je dat? Volg je gemoedsrust: van de vrijmetselarij leren we je spoor te blijven volgen: niet de bestemming telt, maar de reis.

Het is dichtbij: als je in staat bent om in andermans leven veiligheid en vertrouwdheid te brengen, maak je dat mensen daarin hun troost vinden en je biedt op deze wijze bij verdriet …..geborgenheid.

Gedicht: poezie 

Auteur onbekend, ik vond het in de vele toegestuurde mails, etc

Ineens ben ik in tranen.

Voel ik me alleen en maakt de 

uitzichtloosheid me gek.

Grijpt de angst me naar de keel.

Op andere momenten ben ik positief.

Zie ik wat het ons brengt.

Hoe we dit op de een of andere manier 

nodig hadden.

De wereld die steeds harder draaide.

Het milieu dat schreeuwde om aandacht.

Mensen die schreeuwden om rust.

En nu lijkt het alsof de natuur 

aan de rem heeft getrokken.

Aan de noodrem.

Alles komt tot stilstand.

Behalve in de zorg.

Daar is de druk enorm.

De mensen die we jarenlang onderwaardeerden,

een hongerloontje betaalden,

zijn nu onze helden.

We klappen voor ze.

Nu wordt zichtbaar wat er echt toe doet.

Gezondheid, saamhorigheid, liefde en verbinding.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

We leren nu hoe kwetsbaar we zijn.

Dat niets zeker is in het leven.

En hoe dom we zijn geweest.

Om geld, status en schoonheid 

tot het hoogste goed te verheffen.

Honderd km/uur rijden voor het milieu??

Velen zouden zich er niet aan gehouden hebben.

Nu is er bijna niemand meer op de weg.

Verre vakanties waren de normaalste 

zaak van de wereld.

Sterker nog, het was een trend waar

iedereen graag aan meedeed.

Hoe verder, hoe beter.

En nu vliegt er bijna niemand meer.

Kinderen brachten we massaal naar kinderdagverblijven en BSO’s.

Onze carrières waren belangrijk. 

Gaven ons aanzien.

Thuisblijfmoeders moesten zich altijd verdedigen. Het woord alleen al…

Nu we verplicht thuis zitten en onze kinderen ook, weten we de spelletjes weer te vinden.

De verf en de klei.

Worden we zelf weer een beetje kind.

Onze ouderen, waar we voorheen nauwelijks naar omkeken.

Worden nu beschermd met man en macht.

We bieden onze hulp aan.

Doen boodschappen voor ze en zingen ze toe zodat ze zich niet vergeten voelen.

We bellen en skypen omdat we ze niet kunnen bezoeken.

En nu we de kapper, de schoonheidssalons en de rimpeldokter niet meer kunnen bezoeken, wat zal er overblijven van onze schoonheidsidealen? 

Onze drang om jong te blijven terwijl we nu niets liever willen dan oud worden.

De natuur kan eindelijk ademhalen.

De natuur waar wij deel van uitmaken maar waarvan wij zo vervreemd waren geraakt.

Wat zijn we nietig als de natuur van zich laat horen.

Tsunami’s, orkanen, bosbranden, epidemieën.

Dan laten we alles vallen en hebben alleen elkaar nog.

Naakt en kwetsbaar.

Ik haal ook eens diep adem en droog mijn tranen.

Het komt goed.

Doesburg, 6 april 2020